Uzasadnienie:
Poglądy w tym zakresie są rozbieżne – według jednej z koncepcji granica lasu to granica działki leśnej, natomiast według drugiej granica lasu to faktyczna granica drzew. Aby nie narazić się na zarzut niezachowania odpowiednich odległości wskazanych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 12.04.2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1422) należy dokładnie ocenić stan faktyczny. Oznacza to, że bezpiecznie będzie zachować odpowiednią odległość od granicy działki leśnej, a jeśli las wykracza poza granicę tej działki, to odległość powinna być zachowana od granicy drzew.

Niestety orzecznictwo w tym zakresie nie jest ani rozbudowane ani, jak wskazano wyżej, jednoznaczne. Sądy administracyjne nakazują indywidualne określenie w każdej sprawie, gdzie przebiega granica lasu. Wszystkie stanowiska zostały zebrane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 25.09.2009 r., II SA/Gl 174/09: Definicję legalną lasu zawiera art. 3 ustawy z 28.09.1991 r. o lasach (Dz.U. z 2017 r. poz. 788). Lasem w rozumieniu tej ustawy jest m.in. grunt o powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśną – drzewami i krzewami oraz runem leśnym – lub przejściowo jej pozbawiony, przeznaczony do produkcji leśnej. Do definicji tej bezpośrednio nawiązuje także art. 2 ust. 2 ustawy z 2.02.1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 909). Kwestia dopuszczalności posługiwania się definicją legalną zawartą w konkretnym akcie prawnym dla potrzeb interpretacji innych aktów jest dyskusyjna. Możliwości takiej, co do zasady nie wyklucza się. Winna ona być zawsze rozważana w kontekście danego przypadku, zasad wykładni systemowej (pozycji interpretowanych przepisów w systemie) i funkcjonalnej (adekwatność definicji ze względu na przedmiot i cele regulacji). W szczególności dopuszcza się stosowanie definicji ustanowionej w jednym akcie prawnym także przy interpretacji innych aktów, gdy definicja zawarta jest w akcie o charakterze „źródłowym” dla danej instytucji, podstawowym dla danej dziedziny. Ustawa o lasach niewątpliwie może być uznana za akt o charakterze podstawowym, jeśli chodzi o regulowanie spraw prowadzenia gospodarki leśnej i ochrony lasów. Przedmiotowo spójna jest z nią ustawa o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Istnieją zatem (...) podstawy, aby użyty w planie miejscowym termin „las” rozumieć w sposób określony w tych dwóch ustawach, odnoszących się wprost do lasów i ich ochrony. Akty te w szczególności wskazują, że lasami są m.in. grunty przeznaczone do produkcji leśnej. O przeznaczeniu terenu i zasadach jego zagospodarowania decyduje plan zagospodarowania przestrzennego, co wynika z art. 4 ust. 1 oraz art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy z 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2016 r. poz. 778).

Martyna Sługocka, autorka współpracuje z publikacją Serwis Budowlany

Odpowiedzi udzielono 11.05.2017 r.