Teren biologicznie czynny został zdefiniowany w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia .2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie jako teren o nawierzchni urządzonej w sposób zapewniający naturalną wegetację roślin i retencję wód opadowych, a także 50 proc. powierzchni tarasów i stropodachów z taką nawierzchnią oraz innych powierzchni zapewniających naturalną wegetację roślin, o powierzchni nie mniejszej niż 10 mkw., oraz wodę powierzchniową na tym terenie.

 

Czasami wystarczy kratka

W orzecznictwie przyjmuje się, że terenem biologicznie czynnym może być także fragment działki wykorzystywany do celów innych niż uprawa roślin o ile spełnione zostają warunki umożliwiające naturalną wegetację roślin. Przykładowo WSA w Warszawie orzekł, że teren wyłożony kratką eko może być uznany za teren umożliwiający naturalną wegetację, jak wymaga tego warunek zawarty w definicji terenu biologicznie czynnego. Organ mając wątpliwość czy projektowaną powierzchnię tak urządzonych miejsc postojowych i powierzchni do składowania śniegu można zaliczyć do powierzchni biologicznej czynnej winien w pierwszym rzędzie dokonać szczegółowej analizy materiału dowodowego poprzez analizę sposobu posadowienia ekokraty na gruncie, tj. czy sposób posadowienia tej kraty będzie zapewniać naturalną wegetację.

Czytaj w LEX: Teren biologicznie czynny i jego wpływ na realizację procesów inwestycyjnych - komentarz praktyczny >>>

Warto wiedzieć, że w ramach zapowiadanej nowelizacji ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym powierzchnia biologicznie czynna ma zostać zdefiniowana jako teren zapewniający naturalną wegetację roślin i retencję wód opadowych i roztopowych, teren pokryty ciekami lub zbiornikami wodnymi, z wyłączeniem basenów rekreacyjnych i przemysłowych, a także 50 proc.  powierzchni tarasów i stropodachów oraz innych powierzchni zapewniających naturalną wegetację roślin, o powierzchni nie mniejszej niż 10 mkw.

Sprawdź w LEX: Czy inwestor przy budynku usługowo-mieszkalnym zobowiązany jest zapewnić co najmniej 25% powierzchni działki jako powierzchnię terenu biologicznie czynnego? >>

 

 

Wymagana wielkość powierzchni biologicznie czynnej

Jednym z obowiązkowych elementów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest określenie wskaźnika minimalnego udziału procentowego powierzchni biologicznie czynnej w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej. Warto zaznaczyć, że dla zachowania zgodności z tą normą wystarczające jest określenie jedynie dolnej wartości tego parametru, nie ma konieczności określana tzw. „widełek” jak ma to miejsce np. w odniesieniu do intensywności zabudowy.

Nieco inaczej wygląda sytuacja jeśli na danym terenie nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W orzecznictwie prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym zarówno w przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak i jej aktach wykonawczych, brak jest jakichkolwiek regulacji, które upoważniałyby organy wydające decyzje w przedmiocie warunków zabudowy do określania w tych decyzjach procentu powierzchni biologicznie czynnej na obszarze inwestycji i modyfikowania w tym zakresie regulacji zawartych w przepisach techniczno-budowlanych. Jednocześnie określenie w decyzji o warunkach zabudowy powierzchni biologicznie czynnej nie będzie miało wpływu na dalsze etapy procesu inwestycyjnego, a co za tym idzie, samo z siebie nie przesądza o wadliwości decyzji o warunkach zabudowy (np. wyrok WSA w Poznaniu z 26.04.2017 r., II SA/Po 87/17, LEX nr 2291379).

Sprawdź w LEX: Czy drogi serwisowe należą do terenu biologicznie czynnego? >>

 

 

Niezależnie od powyższego, zgodnie z par. 39 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, na działkach budowlanych, przeznaczonych pod zabudowę wielorodzinną, budynki opieki zdrowotnej (z wyjątkiem przychodni) oraz oświaty i wychowania co najmniej 25 proc. powierzchni działki należy urządzić jako powierzchnię terenu biologicznie czynnego, jeżeli inny procent nie wynika z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Autorka: dr Martyna Sługocka, ekspertka Legal Alert, senior associate w GWW.